Tot nu toe is deze blog vooral over mijn eigen ervaringen met gezond, plantaardig en onbewerkt eten gegaan. Sinds de start van de Facebook-groep The Starch Solution Nederland hoor ik steeds meer inspirerende verhalen van mensen die ook zo zijn gaan eten. Vandaag deel ik het verhaal van Mieke in haar eigen woorden.

“Al sinds mijn 32^e weet ik dat ik een aandoening heb die alle gewrichten losse banden bezorgd, mijn spieren moeten dit allemaal overnemen. Vingerkootjes, knieën, schouders, noem maar op. Moeilijk (trappen) lopen, zitten, opstaan, liggen. In 2010 kreeg ik een herseninfarct (CVA), maar gelukkig had onze dochter mij binnen het uur in het ziekenhuis weten te krijgen. Ik had een te hoge bloeddruk, dus medicatie, ik slikte in het begin 9 pillen per dag. Het herstel kostte veel energie. Ik was boos en verdrietig en ging troosteten. Hoewel ik me verdiepte in gezonde manieren van leven, deed ik daar in de praktijk niks mee, want ik was namelijk bijzonder zielig, vond ik. Vlees was na mijn CVA al vies van smaak geworden en in 2012 kreeg ik een TIA en toen was de maat voor mij helemaal vol. Op de trouwdag van onze dochter besefte ik ten volle dat ik een hoogtepunt had bereikt, ik woog 100 kilo!

Ik volgde de tips van planteneter Boele Ytsma op en ontdekte steeds meer over het effect van goede voeding. Boele vertelde over John McDougall en zijn Starch Solution en op Facebook startte Michiel Borkent de groep The Starch Solution Nederland. Sommige dingen vond ik te ver gaan, maar gaandeweg liet ik meer dierlijk eten staan en verving die door onbewerkt eten. Dat ging echt stapje voor stapje en ineens vond ik mezelf terug als veganist die geen olie en boter gebruikte bij het koken.

Nu vind ik koken leuk, dus experimenteren met sauteren en nieuwe producten was geen straf. En de kilo’s gingen er gestaag vanaf. Na enkele maanden woog ik 88 kilo en dat is zo gebleven tot de dag van vandaag. Het gekke is alleen dat mijn lijf door ging met slinken. Mijn broeken werden te ruim, mijn gezicht werd smaller. Ook leek mijn haar voller en ik liet de pot met crème na het douchen staan, want mijn huid is helemaal niet meer zo droog als voorheen. Ik voelde me lang niet meer zo moe als voorheen.

Regelmatig vergat ik mijn stok mee te nemen als ik naar de stad ging of naar een tentoonstelling. Ik ging mee met mijn man, die normaal lange wandelingen maakt, maar voor mij een korter rondje maakte. Ik liep zonder stok zomaar ineens drie kwartier tot een uur! Ons is huis is geheel gelijkvloers, want trappen lopen was te zwaar voor mij. Nu oefen ik dat en stap ik minder snel in een lift. Ik voelde gisteren een overwinning toen ik met een collega in de pauze naar de dijk richting zee ging en drie (!) trappen zonder oponthoud opliep (was wel buiten adem maar vooruit).

Mijn medicatie was mij een doorn in het oog, en ik bestookte mijn huisarts met argumenten dat mijn bloeddruk omlaag aan het gaan was en dat de medicatie daarvoor toch wel minder kon. Van 80 mg, naar 60, naar 40, naar 20 mg en toen mocht ik stoppen met bloeddrukverlagers! Nu na enkele maanden zonder deze medicatie is mijn bloeddruk 120/70! Cholesterolpillen kreeg ik omdat dat mijn aderen zou “schoonhouden”. Ik overlegde met mijn mede-Starchivores op de Facebookgroep en besloot voor mijzelf dat ik mijn aderen wel schoon kan houden met voeding. Binnenkort heb ik een bloedonderzoek waarbij mijn cholesterol gemeten wordt. Heb ik alle vertrouwen in. Ondertussen slik ik alleen nog maar bloedverdunners en verzamel argumenten om de huisarts te overtuigen dat ik daarmee kan stoppen. Dit is wel eng, want je kunt eigenlijk niet experimenteren. Desgevraagd antwoordde John McDougall dat de andere kant van de medaille ook is dat ik TE dun bloed kan hebben, waardoor operaties mis kunnen gaan, of bij snijden of een ongeluk ik veel bloedverlies kan krijgen. Ik zit altijd onder de blauwe plekken terwijl mijn man toch echt de liefste van de wereld is. Ik heb gelezen dat bloedverdunners en een lowfat eetstijl elkaar zou kunnen bijten. Moet ik het ook maar eens over hebben met de huisarts. Ik slik wel vrolijk B12 en vit D. Al las ik laatst weer een heel artikel dat vit D. pillen niet echt zou helpen. Het is dus goed om je steeds op de hoogte te blijven houden van de laatste ontwikkelingen en dat kan heel goed via de faceboekgroep.

Als ik de foto’s bekijk, realiseer ik me dat ik toch best al wat heb bereikt met mijn manier van eten. Al hoop ik dat ik nog wat stappen naar een lager gewicht kan maken. Al loop en sta ik veel en vaak in de keuken, meer wandelen/fietsen zou een idee kunnen zijn. En nog meer letten op wat ik wanneer eet. Ik pak heus wel eens een volkoren biscuitje, en kauw wel eens een kauwgummetje in de auto. Als ik uit eten ga, leer ik mezelf om de bediening te vragen naar een gerecht dat bij TSS past, al lukt dat niet altijd. Dan kies ik gewoon het gerecht dat het dichts bij TSS ligt. Het gebakje op mijn verjaardag smaakte prima, maar ik sla dat steeds vaker af. Al die jarige collega’s ook. Ik ga nog trakteren op mijn werk, en heb besloten een schaal fruit mee te nemen. Vanmiddag komen mijn quiltvriendinnen een middagje handwerken en ook zij krijgen allemaal lekker fruit te snoepen.”